Weekendtrip #1, om nooit te vergeten

Zelfs na zo’n korte tijd, blijkt het al lastig te zijn om tijd vrij te maken voor het schrijven van een blog. Dat wordt nog wat tegen het eind van mijn periode hier… De vorige blog was ik geëindigd met een mooi cliffhanger naar mijn verhaal over de binnenlanden. Dat is nu alweer ruim een week geleden, maar daarom niet een minder goed verhaal!

We moesten vroeg in de ochtend verzamelen in het centrum van de stad. Dus ik met de taxi naar ’t Vat om met een groep van 12 jongeren over te stappen in busjes die ons in drie uur via het zuidelijk gelegen vliegveld de Zanderij over de Bauxietwegen naar de korjaal, een boot, zou brengen. Bij een supermarktje in de buurt van de Zanderij stopten wij nog even voor de laatste (drank)inkopen waarna de weg alleen nog maar rood zag. Bij een ananaskwekerij stopten wij voor een kleine pauze, want de remmen van onze auto bleken niet optimaal te werken. Na wat geïmproviseer met een band die half onder de auto vandaan kwamen, zouden de remmen wel weer werken. Met nog steeds een halve rem vervolgden wij de rode weg, die kortstondig werd vervangen voor het groen van de berm. Er kwam namelijk een grote vrachtwagen met reusachtige boomstammen de bocht om die ons zou raken als wij niet ‘vol op de rem’ zouden gaan. Gelukkig bracht de berm ons tot stilstand. Uiteindelijk kwamen we bij het marrondorp Witagron uit, waar we een rondleiding kregen door dit dorp waar Afrikaanse slaven naartoe zijn gevlucht om aan de slavernij te ontkomen. Sommige van de inwoners wonen deels in Paramaribo, waardoor het dorp iets van authenticiteit is verloren, maar de ‘ongesteldheidshuisjes’, cassave raspende vrouwen, gedroogde vissen, en kleine hutjes, laten zien hoe het dorp ook is. Na een lekkere lunch (zoals zo vaak hier in Suriname), stapten we de boot in voor de volgende drie uur reizen. Echter, de nieuwe boot maakte water waardoor er al gauw geschept moest worden en we na een kwartier varen stopten bij nog een dorpje. Hier werd heel inventief een buisje voor de motor, door de boot gemaakt, waardoor het water weggezogen werd. In dit totaal verlaten dorp hebben we nog een rondleidinkje gekregen van onze kokkin die hier was opgegroeid. Door de verschillende vertragingen kwamen we met een prachtige zonsondergang over de rivier aan bij het inmiddels donker geworden Fungu eiland, onze overnachtingsplek. Na wat eten en enkele drankjes gingen we slapen om de volgende morgen goed fit te zijn.

Bij het ontwaken zag ik pas het uitzicht vanaf mijn bed. Veel bos, de rivier met rotsen en veel oerwoudgeluiden. Deze dag stond de tocht naar de Voltzberg op het programma, een 240 meter hoge berg. Goed stevig ontbijten om zo eerst iets minder dan drie uur te lopen naar de voet van de berg om vervolgens in een half uur naar de top te klimmen. Gedurende de tocht zie je alleen maar bomen, takken, bladeren, prachtige vlinders en nog meer natuur. Na de klim omhoog werd de lichamelijke inspanning beloond. De hoeveelheid natuur die we op onze reis over land en water hadden gezien was al overweldigend, maar met dit weidse uitzicht van alleen maar bos, bos en nog eens bos is eigenlijk lastig te beschrijven. In de verte hoorden we nog brulapen hun karakteristieke geluid maken om vervolgens weer via dezelfde weg weer helemaal af te dalen. Daar konden we in een heerlijke plas met masserende waterval al het zweet van ons afspoelen en genieten van deze natuurlijke douche. Héérlijk!

Zaterdagavond trad een lokale trommelband op om ons te voorzien van hun muziek. Met tussendoor nog wat caipirinha (rum-limoen drankje), kip en cassavepatat was het een gezellige avond.
Zondag was ik al vroeg wakker en heb op de rotsen genoten van al het natuur. Grote roofvogels (gieren en arenden) op de rotsen, veel doodskopaapjes in de bomen en een flinke vogelspin boven m’n bed. Vooral de aapjes waren natuurlijk erg leuk om van zo dichtbij mee te maken. Ze kwamen zo met z’n zessen op een banaantje af. De vogelspin heb ik nog op mijn hand proberen te laten lopen, maar hij was nog banger voor mij dan dat ik al bang voor hem was, dus dat bleef bij drie pootjes die mij aaiden. Vervolgens stond er nog een kleine tocht door de jungle op het programma, de moedervallen. Op een drie kwartier lopen door de jungle nog meer mooie natuur (blauwgele gifkikker) en heerlijk water om in te zwemmen. We moesten echter alweer snel terug om met de boot de terugreis in te zetten. De terugvaart liep voorspoediger dan heen, maar bij het wisselen van boot naar auto, bleek de autoband lek te zijn. Even snel wisselen en doorrijden. De weg leek voorvarend te gaan, tot we in een gat in de weg reden en een klap hoorden. Was de rechter achteras gebroken! Op de heenweg had ik al medelijden met redelijk wat auto’s die met pech langs de weg stonden, maar nu stonden wij hier zelf. Met wat hulp van een langsrijdende auto werd er getracht met hamer en breekijzer nog wat te repareren. Tevergeefs. Een andere gestopte auto zag, doordat hij stopte, dat er rook onder zijn eigen motorkap vandaan kwam en maakte het nog gezelliger langs de kant van de weg, die nog mooier rood kleurde door de ondergaande zon. Wij konden met geen mogelijkheid meer verder en zijn uiteindelijk doorgelift naar Paramaribo, waar we halverwege nog werden verrast door een heuse bosbrand! Dat kon er ook nog wel even bij. In Paramaribo ben ik heel fijn voor de deur afgezet, terwijl onze touroperator bij de auto is gebleven.

Dinsdag aan het begin van de middag kwam hij pas aan in Paramaribo en heeft dus twee nachten in de jungle overnacht in de auto. Heel bizar om te bedenken dat dat het gevolg kan zijn, terwijl je in Nederland binnen twee uur vaak wel weer op pad bent.

De rest van de week was vrij rustig. De week daarvoor heb ik nog een operatie meegekeken van een 80-jarige vrouw van 100 kilo waarbij de halve dikke darm werd verwijderd vanwege een tumor. Erg interessant om mee te maken en ik hield mezelf beter dan dat ik dacht. Qua hygiëne kunnen ze hier volgens mij nog wel wat leren, want ik kon zo met m’n operatiepakkie naar de eetruimte lopen en weer terug. Of dat nu echt bacterie vrij is… Hopelijk kom ik hier nooit op de operatietafel te liggen!
Donderdag ben ik uit eten geweest vanwege de verjaardag van één van de co’s in het Diakonessenhuis en mijn straat. Zaterdag naar het concert van Popcaan, een Jamaicaans icoon in Suriname, geweest. Doordat alles hier buiten is, gaf dit ook een echt festivalidee, met kraampjes van bijbeunende Surinamers buiten het terrein en handgeschreven prijslijsten voor je biertje of ander drankje. Erg leuk. Zondag voor de lichamelijke activiteit nog wat baantjes getrokken in een openbaar zwembad en om 20:00 uur genoten van NOS Studio Sport op de Surinaamse televisie. Vanaf maandag begon het werkende leven weer, dus volop aan de slag op stage. Tussendoor heb je wel een break nodig dus ben ik woensdag met wat andere jongens uit eten geweest en hebben we in een poolcafé genoten van de combinatie van een Djogo (liter bier) en een keu.

Komend weekend staat er weer een leuke bezigheid op het programma. Met de ‘stads’bus drie uur naar het oosten rijden om te overnachten in Nieuw Nickerie voor wat belevenissen in deze regio van het land. Aangezien Bart en Meike, twee medestudenten, daar stage lopen, is het ook leuk om te zien waar zij hun dagen slijten. Verder zullen we zondag naar Bigi Pan (letterlijk: groot meer) gaan voor wat vogelspotten. Daarover meer in mijn volgende blog.

Knap dat jullie tot het eind hebben gelezen (of je hebt stukjes overgeslagen natuurlijk) wat ik hier allemaal beleef. Voor zij die stukjes hebben overgeslagen: Ik heb het hier erg naar m’n zin kan ik je vertellen. Mochten jullie nog leuke verhalen hebben uit de koude, regenachtige herfst daar dan wil ik die natuurlijk ook maar al te graag horen :)