W. Woodpecker's bigiyari met full moon party

Toen ik begon met het schrijven van deze blog, startte ik met: “Aangezien ik als streven heb om elke twee weken een blog te posten, dien ik nu mijn volgende alweer te typen. Echter, hoe langer je hier zit, hoe minder nieuwe ervaringen je opdoet, des te minder aandrang heb je om je belevenissen te beschrijven. Dat betekent natuurlijk niet dat ik niets mee maak!”
Het schrijven van deze blog heeft echter ruim anderhalf week langer geduurd, waardoor het ook wat uitgebreid is. Ik spreek (tevergeefs?) mijn hoop uit dat de tijd tussen deze en volgende blog korter is dan de tijd tussen deze en de vorige blog… Maar ik maak dus wel genoeg mee.

Zo was ik vier weekenden geleden, 5 oktober, met de stadsbus naar Nieuw Nickerie. Nieuw Nickerie is met 7.500 inwoners de tweede stad van Suriname, na Paramaribo (± 250.000 inwoners, wat gelijk staat aan de helft van de bevolking). Vanaf Paramaribo voert de Oost-Westverbinding je in één weg naar dit uiterst westelijke puntje van Suriname. Ik en mijn huisgenoot zijn met de stadsbus vanaf Paramaribo vertrokken voor deze vier uur durende reis. We moesten echter ruim een uur eerder dan vertrek bij de ‘bushalte’ zijn, aangezien de bus maar twee keer per dag vertrekt en wegrijdt als hij vol zit. De bushalte is een parkeerplaats volgestouwd met bussen volgens het principe ‘er zit geen logica in: zoek zelf maar uit welke naar Nickerie gaat’. Nadat we de bus eenmaal gevonden hadden, mochten we na drie kwartier in de hitte wachten, genieten van de natuurlijke airco van openstaande ramen. Je zat goed knus op elkaar met ongeveer 25 Surinamers en vier random autobanden die iemand ergens onderweg moest droppen. Ook kan er zomaar langs de weg gestopt worden om watermeloenen te kopen, jammer genoeg niet voor de hele bus. Aangekomen in de serene rust van dit dorpje met grootheidswaanzin bleek onze hotelreservering geannuleerd te zijn. Dit was gereserveerd door Rob, één van de drie co-assisten uit onze straat. (Hij voelde zich samen met Eline erg achtergesteld en beledigd dat ik ze maar ‘de co-assisten bij mij in de straat noemden’ in plaats van hun namen, dus bij deze, alsnog.) Rob, Eline en Melissa (inderdaad, de andere co) zouden namelijk samen met een bevriend arts en dierenarts later op de dag met eigen vervoer volgen. Zij hadden alleen te horen gekregen dat ze, uit veiligheidsoverwegingen, beter niet ’s avonds konden afreizen naar Nickerie. Aangezien ze pas de volgende dag zouden komen, was het hotel geannuleerd, maar gelukkig was er nog wel plek voor de Bart en Bart combinatie. Aangezien twee Barten niet genoeg is, heb ik medestudenten Bart en Meike (lopen stage in Nickerie) gecontact om Bart en Bart te vermaken. Gelukkig kwam dat wel goed, want met hun vrienden hebben we wat gegeten en zijn we uiteindelijk naar een feest bij de tennisclub geweest (de enige plek in Nickerie waar echt feestjes gehouden worden volgens mij). Op dit grootse feest waren de plastic tuinstoelen netjes in rijen opgesteld, voor een écht feestje. Gelukkig waren er genoeg Nederlanders om los te gaan bij de band Trafasie, je weet wel, van ‘kleine wasjes, grote wasjes, stop ze in je wasmachine, laat maar lekker draaien’. Daarnaast speelden zij nog andere meezingers, organiseerden we een polonaise en lieten we Surinamers (verplicht?) kennismaken met limbo dansen.

De volgende ochtend werden wij zowel door onze medereizigers als door een katachtige met kleine hamertjes goedemorgen geheten. Na een ontbijt met een broodje kip en kerrie ei geserveerd met vele vliegen als delicatesse, namen wij een kijkje op de centrale (en enige?) markt van Nickerie. Een markt met veel geuren en kleuren, met veel kraampjes die ook nog eens veel van hetzelfde verkopen. Na de nodige toeristische foto’s hebben wij onze bakra tocht, onder belangstelling van de plaatselijke bevolking en toeterende chauffeurs, vervolgd door Nickerie om vervolgens in het zwembad van een hotel te plonzen, die uitzicht bood op de Nickerie rivier. Hier hebben wij ons de rest van de middag uiterst goed vermaakt met acrobatische kunsten en het metershoog opgooien van Surinaamse kindjes.

Tegen het avonduur was het tijd voor dé toeristische trekpleister van Nickerie: op de Zeedijk de zon in de zee zien zakken. Hier hebben wij onder het genot van een djogo en wat chips romantisch de zonsondergang bekeken met uitzicht op de Atlantische Oceaan en Guyana. Met een goede trek zijn we vervolgens uit eten geweest en hebben we kennisgemaakt met de manier van uitgaan bij deze inboorlingen. Zij houden er van om zich te verzamelen rond een park. Dit doen zij niet te voet, maar per auto. Dan is het heel leuk om je auto te parkeren, de kofferbak te openen en daar (met het liefst je hele gezin) in te zitten. Toch is er ook een minderheid die dit niet zo ziet zitten. Zij rijden liever oneindig vaak rondjes rond dit park om zo genoeglijk te flaneren met hun auto. Dit bizarre fenomeen achter ons latend zijn we te vroeg (23:00 uur) een club ingestapt, aangezien we nog niet wilden slapen, maar de volgende morgen wel weer vroeg uit de (vogel)veren moesten.

We gingen namelijk met twee boten een vogeltocht maken op ‘bigi pan’. Om dit ‘groot meer’ te bereiken, duw je je korjaal over een dam om vervolgens als in de splash (zonder de leuke actiefoto) weer ter water te komen. Vervolgens ga je door een smal kanaal, overwoekerd met bomen, om allerlei vogelsoorten langs je te zien vliegen en op takken te zien zitten. Van Woody Woodpecker tot arenden en van een Grietjebie tot ooievaars. Op het grote meer aangekomen hebben we even gepauzeerd in een houten huisje waar je met je hangmat kunt overnachten. In dit houten huisje zaten toevalligerwijs ook nog drie meiden die ik ken van mijn vorige tour, naar de Raleighvallen. Suriname laat voor de zoveelste keer zien dat het maar een klein, klein landje is (wat inwonersaantallen betreft gelijk aan Den-Haag). Verder gevaren, hebben we veel verschillende vogels mogen ontdekken, waarvan je de namen onmogelijk kunt onthouden. Gelukkig voor jullie kan ik je daar dus ook niet onnodig mee vermoeien. De enige die wel het vermelden moeite waard is, is de rode ibis. Deze felrode grote vogel was volop aanwezig en geeft echt een tropisch beeld aan het geheel. Genietend van al het vliegend wild in de lucht en de loopvogels op de grond, kreeg de andere boot nog bezoek van een vliegende vis. Terug over het ondiepe, brakke meer zijn we halverwege nog gestopt voor een goed moddergevecht en een verfrissend modderbad. Op de terugweg heeft onze bootsman nog geprofiteerd van zijn secundaire arbeidsvoorwaarden door een aantal vissen te stropen voor het avondmaal en misschien voor verkoop. Zo illegaal als maar kan, maar gelukkig is de waterpolitie in Suriname nog niet zo actief. Voor de terugweg naar Paramaribo hadden we gekozen voor een taxibusje die iedereen in het busje van deur tot deur afzet om daarna te genieten van de zoveelste keer lekkere roti!

Woensdag was het de dag van de marrons, de bosnegers. Dit is één van de zestien nationale vrije dagen die Suriname kent. Dat lijkt veel, en dat is het ook wel, maar in Nederland zijn het er twaalf en zijn ze allemaal in april/mei. In Suriname streven ze er naar om elke etniciteit en religie hun eigen vrije dag te geven. Aangezien dit er nog al wat zijn, moeten bijvoorbeeld de Christenen Pinksteren en Hemelvaart inleveren voor het Islamitisch offerfeest of het Hindoestaanse Divali. Op deze vrije woensdag was Melissa jarig. Zij heeft Surinaamse ouders en ook nog Surinaamse familie hier wonen. Wij waren met z’n allen uitgenodigd om op een stuk land van haar oom aan de Surinamerivier haar verjaardag te komen vieren. Voor nog geen 65 eurocent werden we met de bus na een half uurtje bij de eindhalte vriendelijk verzocht uit te stappen. Daar werden we opgehaald om over hobbelige wegen, die een aantal decennia geleden waarschijnlijk al slecht waren aangelegd, te stoppen op een prachtig gelegen veld midden tussen alle bomen. Het was een echte Surinaamse verjaardag met gezellige familie, onwijs veel eten dat ons werd toegestopt, en heel gastvrij. We hebben nog een tocht gemaakt met een snelle boot over de rivier en lekker gezwommen. Na een geweldige dag met geweldige indrukken werden we verwend met allerlei resten eten en een rit naar huis, tot aan de deur.

Het weekend daarop was vrij rustig. Zaterdag een beetje gezwommen in een openbaar zwembad om toch een beetje beweging te krijgen en ’s avonds met Bart, Rob en Eline gegeten. Vervolgens zijn de Barten vertrokken naar het centrum om op het terras te genieten van een paar ijskoude djogo’s die hier standaard op -2 graden Celsius worden verkocht. Parbo bier; alleen als ie ijs- en ijskoud is! We zijn geëindigd in de Asia de Su, waar we weer allemaal bekenden zijn tegengekomen, zoals dat wel vaker gebeurt in Paramaribo. De volgende dag hebben we ons vermaakt in de zeer Westerse bioscoop met de film Taken 2.

De rest van de week stond in het teken van stage lopen. Aangezien dit meestal niet de leukste verhalen oplevert om te vertellen, horen jullie daar weinig over. Dit neemt niet weg dat het toch vijf dagen in de week in beslag neemt, waarbij de maandag en woensdag intensieve dagen zijn van 8:00 uur tot 18:00/18:30 uur. Gelukkig zijn de andere drie dagen niet even druk bezet. Zo is er bijvoorbeeld af en toe nog eens tijd om gezellig te gaan poolen in het centrum met Johan en Sven. Zij wonen in een grotendeels vrouwenhuis en hebben zo nu en dan behoefte aan een mannenavondje, waar Bart en ik ze maar al te graag aan helpen.

In het weekend hebben we wederom niet veel gedaan. Zaterdag heb ik veel contact gehad met Nederland en zijn Bart en ik in de middag gaan voetballen met wat locals. Op het midden van de dag is het echt veel te warm, dus gingen we even voor 17:00 uur naar een trapveldje in de buurt. De Surinamers beginnen echter pas na 18:00 uur een balletje te trappen, wanneer de zon onder is. Zonder verlichting voetballen is niet echt alles, maar blijkbaar is het wel te leren: de keeper kopte bijvoorbeeld met gemak in het donker een bal uit het doel. Zondag hebben we heerlijk gebruncht met Rob, Eline en Melissa waarna we de hele dag in onze tuin hebben gehangen/gehangmatterd (een typisch Surinaams werkwoord). Tegen het avonduur zijn we naar een concert in de Sint-Petrus-en-Pauluskathedraal geweest. Deze kathedraal is het grootste houten gebouw van Zuid-Amerika. Hier worden elke derde zondag van de maand de zondagmiddagconcerten gehouden, waarbij kerkorgels, klassieke muziek, mooie pianostukken en mannenkoren hun toontjes mogen zingen. Een soort muziek waar ik zelf niet snel mee in aanraking zal komen, dus des te leuker om dat hier wel mee te maken.

Vorige week bracht op vrijdag het Islamitisch offerfeest, Id al-Adha. Hierdoor was er op donderdagavond makkelijk tijd voor een dolfijnen-/sunsettour over de Surinamerivier. Samen met iemand die ik had ontmoet op één van de eerdere tours en heel veel mensen die zij kent, zijn we naar de aanlegplaats gegaan. De gezelligheid op de boot gaf de meeste waarde, aangezien de dolfijnen niet heel speels waren. De zonsondergang maakte dit wel weer goed, aangezien dit altijd wel mooie beelden geeft. Misschien dat bij een herhaling van deze tour de dolfijnen wat speelser zijn. Na een etentje bij het grootste terras van Paramaribo, ’t Vat, en een bezoek aan dé salsatent, Havanna, was ik alweer vroeg thuis omdat de anderen de volgende dag vroeg op tour gingen. Ik ging pas zaterdagmiddag weer weg, namelijk naar een full moon party. Samen met Johan, Sven, hun huisgenoten en iets van 40 andere Nederlandse stagiaires vertrokken we naar de Jodensavanne op anderhalf uur rijden van de stad. Hier hebben we een hele kippenstal aan barbecuekip opgegeten en bij het kampvuur onder het genot van wat biertjes gepraat, gevaren en vuurwerk bekeken. Bij een full moon party hoort natuurlijk een goede DJ die er wonderbaarlijk nog was ook, één van de weinigen in Suriname waarschijnlijk. Na een lang bad in de Surinamerivier werd het midden in de nacht toch tijd om de hangmat op te zoeken. Eén van de zwemmers was echter haar kleren kwijt geraakt, vanwege het sterke getij. Misschien dat een marron deze ooit nog vindt bij het wassen van de kleren.
Na enkele uren slaap werden we gewekt door de geluiden uit de keuken voor een prima stevig ontbijt. De rest van de dag stond vooral in het teken van relaxen bij de rivier, en zo op het water ben ik dan ook goed verbrand.

Om terug te komen op mijn voornemen om vaker een blog te posten (alweer een tijdje geleden dat je dat gelezen hebt waarschijnlijk), hoop ik dat mijn volgende blog niet zo lang zal zijn. Ik dank je dan ook hartelijk dat ik je (SOG?)tijd mocht innemen om je op de hoogte te stellen van mijn avonturen hier in de warmte van 33 graden, terwijl jullie in het koude kikkerlandje al hopen dat het kwik op dubbele cijfers uitkomt. Het ga jullie goed! Mi o si!