Halverwege: Cola en Divali geeft diabetesdag

Weer drie weken voorbij. Weer één week te laat met een blog. Maar goed, te laat is een ruim begrip hier in Suriname, dus je zou ook kunnen zeggen dat ik al goed ben ingeburgerd. Het is trouwens niet zo dat alles later gebeurt dan het afgesproken tijdstip. Zo zijn taxi’s vaak goed op tijd en gaan overheidsinstellingen op de vastgelegde tijd open en dicht. Maar nu eerst een verslag van mijn gebeurtenissen van de afgelopen drie weken.
Zo was ik het weekend van 3 november met de eerstejaars van de medische faculteit naar Colakreek gegaan. Oftewel, alleen maar Surinamers en vier bakra’s (blanke vreemdelingen): mijn huisgenoot, twee co-assistenten van zijn ziekenhuis en ik. Zaterdags was het vooral genieten in de hangmat, beetje praten, voetballen en zwemmen in de Colakreek. Het water van deze kreek heeft, jawel, de kleur van cola. Hoewel dit misschien klinkt als erg vervuild water is dit het niet. Het komt namelijk door de vallende bladeren van de bomen die er omheen staan. Het is een redelijk groot recreatieoord waar een flink aantal hutjes staan die je kunt huren. ’s Avonds, nadat de eerstejaars huiswaarts waren gekeerd, verkasten we naar een nabijgelegen (wat meer vervallen) oord, om nog de hele nacht te barbecueën, frituren, spelen, praten en vooral te drinken. Dit laatste zorgde voor een goede (kortdurende) ochtendrust in de hangmat, waarna we de volgende ochtend van een heerlijk ontbijt konden genieten. Ook hier hebben we rustig gelegen in de hangmat, gezeten aan het water, gespeeld met de meegebrachte spelletjes, gezwommen in de cola en uitgebreid gegeten. Heerlijk gegeten. Op z’n Hindoestaans bereidde docks (eend) met een bakra-versie en een ‘normale’ versie. Dit komt neer op een verschil van één peper (lekker pittig) en negen (!) pepers (tranen springen in je ogen en je lippen tintelen voor het uur dat volgt). Zelfs voor sommige Surinamers was dit teveel, waardoor we ons als zwakke Nederlanders niet zo zwak hoefden te voelen. Het was een heerlijk rustig, gezellig weekend met alleen maar Surinamers. Leuker dan een georganiseerde tour waarbij slechts stagiaires meegaan.

Na een weekje stage met onderbrekende activiteiten zoals poolen en uit eten, zijn Bart en ik zaterdag sportief bezig geweest bij de gym, het zwembad en het voetbalveld. ’s Avonds was er Divali-viering op het onafhankelijkheidsplein. Divali is een Hindoestaans feest dat de dinsdag daarop gehouden werd. Maar hé, waarom zou je zaterdag niet al beginnen met feest vieren als dat kan. Er was een lichtjesparade, veel kraampjes, een onverstaanbaar toneelstuk en heel veel vuurwerk. Surinamers houden namelijk van vuurwerk.
Zondags zijn we naar het enige filmtheater van Suriname geweest, de TBL cinema. Hier draaide ‘Alleen maar nette mensen’, wat echt hilarisch is om in een Surinaamse bioscoop te bekijken. Surinamers zijn al helemaal niet gewend aan sexscènes, wat al een hoop gelach veroorzaakte, maar door herkenning van sommige Surinaamse gewoonten, uitdrukkingen en taalgebruiken was de amusementwaarde voor ons ook zeer hoog.

Maandag was een onderbreking van het weekend, aangezien het dinsdag een vrije dag was vanwege Divali. Dit lichtjesfeest staat voor het overwinnen van licht over de duisternis, het goede over het kwade, de gelukzaligheid over de onwetendheid, et cetera. Allemaal leuk en aardig, wij hadden daardoor een extra avond/nacht voor een goed feest. Een pool(zwembad)party bij onze pool(biljart)vrienden. Professioneel opgezet met grote geluidsboxen, Parbo bier vlaggetjes en laserlampjes. Alles uitgeleend door een kroegeigenaar die ze twee dagen daarvoor hadden leren kennen. Zo makkelijk gaat dat hier. Het was een geslaagd feest met een gezellige hoeveelheid mensen, goede muziek, ruim zwembad en een mix van Surinamers en Nederlanders. Uiteindelijk zijn we met een kleine groep bij de kroeg van de gulle uitlener beland om bij het fluiten van de vogels huiswaarts te keren. Divali stond voor ons dus in het teken van het overwinnen van de lever over de alcohol, de scherpte over de brakheid, het water over de drank, et cetera.

Allemaal leuk en aardig, we moesten woensdag gewoon weer aan het werk. Het was 14 november en dus Wereld Diabetes Dag. En aangezien dit zo’n beetje volksziekte nummer 1 is in Suriname wordt hier veel aan gedaan. Alle ziekenhuizen en zorginstellingen hebben wel iets, van een dansbaton tot beursen, zo ook het Diakonessenhuis. Er was een route uitgezet in de kapel met verschillende lichamelijke testen. Zo kon je je bloedsuiker, bloeddruk, lengte, gewicht en BMI laten meten. Bij de dokter kreeg je meer informatie, de diëtiste gaven je eetadvies en de fysiotherapeuten lieten je zweten. Het was een hectische dag met veel bezoekers. Zo ook de donderdag toen ik op een sportbeurs basisschoolkinderen kennis moest laten maken met fysiotherapie. Dit was vrij vermoeiend, aangezien er soms een groep van 60 Chineseesjes van zes jaar voor me stond die ik moest vermaken. Gelukkig vonden ze het balanceren op een grote fysioball wel leuk.

Vrijdag werden we uitgenodigd door Melissa en haar aangetrouwde Surinaamse tante om uit eten te gaan bij het casino. Deze tante was me ook echt een tante. Ze at meerdere keren per week bij dit casino, zat dan vaak achter de apparaten, kende iedereen daar, wist niet wat poker inhoudt, en hield er niet van als je wat ‘lang’ wachtte met kiezen van een (voor Surinaamse begrippen best duur) gerecht. In eerste instantie wist ik niet goed hoe ik moest reageren, maar uiteindelijk was het best hilarisch. Daarna nog wat cocktails gedronken bij de Zanzibar, ter afsluiting van de avond.

De rest van het weekend was redelijk rustig. Zondag zijn we bij een van de duurdere hotels van Paramaribo, het Krasnopolsky, naar binnen gesneakt om te zwemmen. Het was een rustig zwembadje op de derde etage met redelijk wat Nederlandse stagiaires. Het was er goed toeven, ondanks dat ik misschien wel hiervan een oorontsteking heb opgelopen. Gelukkig heeft een dokter vandaag ernaar gekeken en oordruppels voorgeschreven dus ik hoop dat het snel voorbij is. Zondagmiddag zijn we gaan eten in een soort kinder Mc Donalds om op tijd klaar te zijn voor de tweede keer het zondagmiddagconcert in de houten kathedraal bij te wonen. Dit maal in het werd er gezongen door kinderen. En zij konden zingen, van kumbaya tot hava nagila. Erg mooi, en wederom voor herhaling vatbaar.

Ik zal binnenkort nog een blog posten met wat meer informatie over mijn stageplaats. Maar voordat deze blog net zo lang wordt als de vorige, houd ik het nu maar voor gezien. Laat me weten wat je er van vond! :)

P.S. Veel plezier daar in de regen en kou. Ik las goed nieuws op nu.nl: een waarschuwing voor storm? Sterkte!
(Ik krijg nog te maken met de regentijd hier, dus ik ben benieuwd of ik dan nog steeds zo’n opmerking kan maken)