Christen overleden met amputatie,beroerte&rugpijn

Dan toch op veler verzoek een beschrijving van mijn stage. Ik breng hier het een groot deel van mijn wakkere tijd door, dus zou het onterecht zijn om jullie hier niet van op de hoogte te brengen. Het is wederom een lange blog geworden, dus veel plezier met lezen!

Het Diakonessenhuis is een Christelijk ziekenhuis. Vroeger mocht je er dan ook alleen werken als je het Christendom aanhing. Gelukkig is het ook niet zo dat er alleen Christenen worden behandeld, maar je merk wel veel van de uitgestraalde religie. Zo is er een kapel aanwezig en kun je door het ziekenhuis lopen en een folder in je handen gedrukt krijgen. Deze hebben titels als ‘Volg de ladder naar de hemel’, ‘Welkom thuis’, ‘Volg de weg’ of ‘Kansloos? Kom bij God’. Daarnaast schijnt er over de gangen van de klinische afdeling ’s ochtends, wanneer ik er nog niet ben of al op de fysiotherapie afdeling ben, religieuze liederen gezongen te worden door de zusters. Ook is er op maandagochtend op onze afdeling het morgengebed. Dit houdt in dat alle aanwezigen (vaak twee fysiotherapeuten, twee assistenten, soms iemand van een andere afdeling en ik) samenkomen in één van de behandelkamers. Er worden boekjes uitgedeeld met honderden liederen, waarbij de eerste de beste met een suggestie het nummer van het liedje noemt. Dan wordt even doorgenomen hoe de melodie ook al weer was en wordt het ingezet. Vaak weet ik mezelf dan niet echt een houding te geven – moet ik nu wel meezingen of niet – waardoor ik soms mee neurie en soms niet. Mijn zangkunsten zijn ook niet van dermate hoog niveau dat ik het überhaupt zal wagen om uit volle borst mijn noten te laten weergalmen. Na drie nummers wordt een ander boekje met dagteksten gepakt en degene die dienst heeft, leest de bijbeltekst van die dag voor. Daarna volgt nog een gebed waarbij de woorden Heer en God beiden vijf keer per zin voorkomen en elke week herhaald wordt dat we goed voor de patiënten, elkaar en onze omgeving moeten zijn. Soms wordt er iemand in het bijzonder uitgepikt; een zieke dochter, iemand die een aanrijding heeft gehad dat weekend, mijn ouders in Nederland die mij moeten missen. Ter afsluiting wordt er nog één lied gezongen waarna de klinische patiënten worden besproken. Hoe het met ze gaat, wat ze al kunnen, of er al uitzicht is op ontslag, et cetera. In het grote boek der fysiotherapie zijn de klinische patiënten ingedeeld per afdeling en is een indeling gemaakt welke therapeut de patiënt behandeld. Hierin staat ook ‘NH’ als de patiënt ‘naar huis’ is, of een † als de patiënt is overleden. Of zoals bij één patiënt een klein † , omdat deze op sterven na dood was… Dat patiënten overlijden gebeurt nog zeer regelmatig. Ben al een paar van mijn patiënten verloren. En van sommigen denk ik, dan had jij beter naar God kunnen gaan. Maar sommigen komen er ook wonderbaarlijk weer bovenop. Als je die patiënten naar huis kan laten gaan, is dat ook heel fijn. In Nederland zou een sterfgeval in het ziekenhuis via de achteruitgang naar buiten worden gebracht. Hier is sterven een veel zichtbaarder deel van het leven. Lijken worden in een blauw metalen lijkkist gelegd, over de gang naar de lift gebracht, waarna de rouwende familie volgt. In Nederland zou de familie snikkend, huilend of stil volgen. Hier krijsen ze. Schreeuwen ze. In het ergste geval rollen ze over de grond (dat laatste heb ik nog niet gezien trouwens). Wanneer de kist bij de lift is aangekomen, en de liftdeuren zich openen, lopen de mensen die net van beneden komen uit de lift. Kist erin, eventueel wat familie erbij, naar beneden, over de gang, naar een zijingang. Hier kunnen ze, bij een redelijk bedrijvige gang, verder gaan met hun rouwproces totdat de lijkwagen de kist komt halen.

Onze afdeling heeft drie fysiotherapeuten en twee assistenten. Allen van het vrouwelijke geslacht. Echt een kippenhok soms, maar wel erg gezellig. Vaak gaan de gesprekken over eten: wat ga je vandaag eten, wat heb je gegeten, wat zal ik nu eens gaan eten, ik heb honger! Hier mogen ze dat zeggen, want het heeft officieel nog steeds de status van een derdewereldland. Desondanks is eten hier een uitgebreide dagbesteding. Vaak wordt er dan ook angstvallig aan mij gevraagd: heb je al gegeten? Ik zie je nooit eten! Ik eet vaak tussendoor even snel, aangezien ik nogal snel honger krijg en met zo’n hongeraanval niet echt kan behandelen.
De afdeling beschikt over een oefenruimte, drie behandelkamers en een kleine keuken. Het is vrij luxe want we beschikken over drie (elektrisch) in hoogte verstelbare behandeltafels, hoewel eentje soms niet meer naar beneden wil. Daarnaast hebben we een hometrainer die vaak kapot is, een werkende hometrainer en zelfs een roeiapparaat. Veel instabiele looprekken, steps, één grote fysio bal, een loopbrug en gewichtjes. Soms is het wat behelpen, maar voor veel dingen is al gauw een oplossing te bedenken.

Mijn werktijden variëren nog al. Op de maandag en woensdag werk ik vaak lange dagen; van 8:00 uur tot 18:00-19:00 uur. Op de andere drie dagen is dit gelukkig wat minder, gemiddeld van 8:00 uur tot 14:00 of 15:00 uur. Al met al nog een redelijke tijdsbelasting dus. ’s Ochtends gaat om 6:50 mijn wekker en sta ik een klein half uur later onder de douche. Dit is echter niet van lange duur, aangezien we hier geen warm water hebben. Dus in plaats van de warme, ontspannende tien minuten in Nederland, ben ik nu net een gekookt eitje dat moet schrikken onder de ijskoude douche. Niet altijd even chill als je uit je warme bedje komt, waar de ventilator overheen blaast en voor verkoeling probeert te zorgen. Echt koud wordt het natuurlijk niet, want het nachtkwik daalt niet onder de 23 graden. Na de douche trek ik m’n mooie witte fysiotherapeutenpakje aan en ontbijt ik met het enige goede kopje koffie van de dag: vers gezet met normale, gemalen koffie. Voor de rest is het in Suriname namelijk alleen maar poederkoffie met heel veel melk. Mijn koffie met suiker noemen ze hier gewoon zwart en niet te drinken. Na een paar boterhammen gegeten en gesmeerd te hebben, fiets vijf minuten voor acht weg. Ik kan namelijk vanaf mijn balkon het ziekenhuis zien liggen, op 400 meter afstand. Inderdaad, dan zou ik ook kunnen lopen, maar vaak is dat (vooral ’s middags) te warm. De eigen gecreëerde 2,5 Bft brengt dan een welkom briesje met zich mee. Tot half tien worden de poliklinische patiënten op afspraak behandeld. Op afspraak is voor sommigen hier relatief. Zo kwam er een patiënt om vijf voor half één aanzetten, terwijl ze om twaalf uur een afspraak had. Ze was even verbaasd te horen dat ze niet meer behandeld kon worden en zei dan ook: “Oh…. Is twaalf uur hier dan ook echt twaalf uur? Oh, oke. Dan weet ik dat voor de volgende keer…” Vanaf half tien is er in principe maar één uur tijd voor de klinische (bedlegerige) patiënten, maar doordat alles uitloopt, is daar ook meer tijd voor. Vaak behandel ik deze patiënten zelfstandig, waarbij een veelgebruikte vraagstelling ‘mobiliseren’ is. Het doorbewegen van semicomateuze patiënten; stimuleren van bewegingen bij patiënten met een beroerte; uit bed brengen of als het kan lopen met allerlei patiënten. Er heerst hier heel erg het idee van ‘als je in het ziekenhuis ligt, ben je ziek. Als je ziek bent, moet je rusten.’ Zo had ik een patiënt die al een week in het ziekenhuis lag, maar nog niet uit bed was geweest, omdat niemand hem had gezegd dat het mocht. Hij bleek gewoon te kunnen lopen. Wat ook zeer vaak voorkomt is patiënten met hyperglycemie: een hoog bloedsuikerspiegel door diabetes. Normaal ligt dit zo’n beetje tussen de zes en acht, maar ik heb ze al gezien van 1,3 (de zuster raakt niet eens in paniek) en onmeetbaar voor de meter die geloof ik tot de 30 gaat. Hierdoor krijgen ze ook last van een diabetische voet, met meer dan eens een amputatie van tenen dan wel onderbenen als gevolg. Ook een interessante patiëntengroep om te behandelen. Daarnaast komen veel mensen met een hoog suikergehalte bij ons om af te vallen. Voor deze groep patiënten ben ik ook bezig met een medisch fitness plan, waarbij de diabetesverpleegkundige, de diëtiste en fysiotherapeuten samenwerken om deze groeiende groep patiënten goed te kunnen behandelen. Het heeft echter nog wat voeten in de aarde wat betreft kosten en haalbaarheid, maar ik hoop dat het goed komt voor het eind van mijn stageperiode.
Door de combinatie van klinisch en poliklinisch is het werk erg variërend. Je kunt lage rugklachten, een longembolie, beroertes, amputaties en overwicht binnen twee uur moeten behandelen, wat het zowel leerzaam als leuk maakt.

Het ziekenhuis zelf is dit weekend 50 jaar geworden, waardoor er een hele renovatie heeft plaatsgevonden. Niet alles is op tijd af (uiteraard), maar het ziet er wel veel beter uit dan toen ik hier begon. Het is een soort overtreffende trap van de standaard schoonmaak bij een open dag. De buitenkant is opnieuw geverfd, de entree is helemaal verbouwd en een nieuwe röntgenafdeling is klaar maar nog niet in gebruik. Het ziet er een stuk beter uit moet ik zeggen. Hiervan zal ik binnenkort wat (illegaal) gemaakte foto’s van maken en posten.

Vanuit de tropen groet ik u,
Dhr. B.A.G. Brasser
Aankomend afgestudeerd fysiotherapeut