Zeer vertraagde blog: Kerstvakantie in de tropen
Blijf op de hoogte en volg Bart
03 Januari 2013 | Suriname, Paramaribo
Ook ik ben ten deel gevallen aan het lot wat vele stagiaires eerder hebben ervaren: de drang tot het schrijven van een nieuwe blog wordt minder. Ik had echter al wel half januari een start gemaakt voor een volgende blog. Deze zal ik nu afmaken. Het gaat over mijn kerstvakantie, nu alweer twee maanden geleden…
Tijdens de twee weken dat Manouk hier was heb ik ook genoten van een welverdiende vakantie. Ik kan nu zeggen dat een kerstvakantie in de tropen veel relaxter is dan een kerstvakantie in de kou. En in een vakantie beleef je ook meer dan tijdens twee weken stage. Hieronder een korte opsomming.
Uiteraard wilden de vijf vrouwen op mijn afdeling en een aantal daar buiten weten wie Manouk is. Dus meteen de dag na aankomst langs mijn afdeling gegaan waar we mijn stagebegeleidster verblijdt hebben met een zak Engelse drop, aangezien zij ook in Nederland heeft gewoond en gewerkt en dat mist in Suriname. Leuk om mijn werkplek te laten zien en opnieuw te merken wat voorname verschillen zijn die opvallen. Daarna een sightseeing tour door Paramaribo om plekken te zien waar ik vaak kom.
De volgende dag wilden we voordat de zon op z’n hoogste punt stond gaan fietsen, maar gelukkig was het redelijk bewolkt en regenachtig. We zouden naar White Beach fietsen, zo’n 30 kilometer verderop. Door het sombere weer was daar weinig te beleven, maar het was wel goed voor de conditie en de kwekerij der kont-eelt draaide op volle touren.
Heerlijk zwemmen in het Krasnopolsky hotel stond de volgende dag op de planning om ’s avonds kennis te maken met roti, de erg Westerse bioscoop en het uitgaansleven van Paramaribo. Het werd een late avond, waardoor we de volgende dag niet veel waard waren. Die dag en avond dus rustig aan gedaan en lekker gegeten bij Zus & Zo, een vrij Nederlands tentje met hostel, bar, restaurant, fietsverhuur en tours met uitzicht op de Palmentuin (voormalige tuin van het presidentieel paleis).
Zondag was een cultureel dagje, aangezien er rondleidingen worden gegeven in Fort Zeelandia, het begin van de nog prille Surinaamse geschiedenis. Erg leuk om alles uitgelegd te krijgen, te horen hoe het tijdens de slavernij was en de plek van de decembermoorden te zien (op één van de bastions in het fort). ’s Middags een eigen opgestelde stadswandeling gelopen in de regen, aangezien het regelen van tours een beetje faalde. We hadden één paraplu, maar gelukkig stopte er een patiënt van mijn stage midden in het centrum om ons een lift aan te bieden. Aangezien we die niet nodig hadden, kregen we maar een paraplu.
Maandag voor kerst vertrokken we voor drie dagen naar ‘het bos’, zoals Surinamers de jungle noemen. Op Danta Bai hebben we gefeest, gezwommen in stroomversnellingen, gelopen door het REGENwoud (met paraplu’s en als nog lekker nat!), dorpen bezocht die zijn ontstaan door weggelopen slaven, en nog meer gezwommen en gefeest. Doordat we tijdens de boswandeling helemaal nat waren geregend, wilde iedereen meteen terug toen het dreigde te gaan regenen toen we kaaimannen (kleine krokodillen) gingen spotten. Resultaat: nul kaaimannen. Om toch nog dieren te spotten, heb ik daarna maar een vogelspin over m’n arm laten lopen. Ons kerstdiner bestond eerste kerstdag uit BBQ kip met patat. Een prima kerstmaaltijd dus, want we waren al helemaal in de kerstsfeer gebracht door de kou, kerstbomen, kerstliederen en familieverplichtingen. Tweede kerstdag hebben we ingeluid met een DJ om de volgende dag na wat gerelaxt te hebben terug te keren naar ‘de stad’, zoals Surinamers de bewoonde wereld van Paramaribo noemen. Om daar toch een beetje kerstachtig door te brengen zijn Manouk en ik een lekkere lap vlees gaan eten op ons kerstbest in een eetcafé.
Paramaribo ligt aan de Surinamerivier. Aan de andere kant van de rivier ligt Commewijne, het twee na dichtstbevolkte district (provincie) van Suriname. Hemelsbreed ligt het op nog geen tweeënhalf kilometer van mijn huis, maar je komt er niet snel omdat er weinig te doen is. Je kunt met verschillende pontjes de rivier over, maar er is ook een brug, de Wijdenboschbrug. Deze is 50 meter hoog en door de vele laagbouw in de stad het enige echt hoge punt. Zelfmoordpogingen gegarandeerd, waardoor lopen of fietsen eigenlijk niet is toegestaan. Toch bleek het een leuke, pittige klim voor het beste uitzicht over de stad. Echt lang konden Manouk en ik er niet van genieten want stilstaan was niet mogelijk. Uiteindelijk zijn we met een houten tentbootje en gure bootsman teruggekeerd naar Paramaribo.
De volgende trip was ook gepland. Met vijf personen in de jeep de brownsberg op die zelfs niet begaanbaar was voor ervaren chauffeurs. Die was alleen begaanbaar voor zeer ervaren chauffeurs. Na wat geschuif naast een grote afgrond werden we boven verwelkomt door wilde apen. Tijdens een mooie, maar pittige tocht naar twee watervallen swingden andere apen achter de bomen met ons mee. De verkoeling van de waterval was heerlijk, waarna de klim terug omhoog werd ingezet. Na wat naar beneden gehobbeld te zijn we tijdens zonsondergang en de grootste maansopkomst die ik ooit heb gezien aangekomen op Stone Island. Dit is een schiereiland bij het stuwmeer. Een meer ter grootte van de provincie Utrecht dat in de jaren zestig is gecreëerd om energie op te wekken voor het verwerken van bauxiet. Hierbij zijn tientallen dorpen onder water gezet (de Hedwichepolder is er niets bij) en moesten duizenden mensen verhuizen. De volgende dag stond na wat relaxen een wat avontuurlijkere activiteit op het programma. We hezen ons in een tuigje en gleden over stalen draden door de jungle van boom naar boom. De hoogste was 35 meter en ging over de brede Surinamerivier wat een mooi uitzicht en geweldige kick gaf! Na een bezoek aan de stuwdam keerden we weer huiswaarts van een erg mooie trip.
Daarna was het dan eindelijk zover! Owru Yari, oudjaar. Sinds mijn aankomst hier op het vliegveld wordt er al gezegd ‘Oh, dan ga je oud óp nieuw meemaken hier! Dan zal je het beleven!’ En ik moet zeggen: ze hebben het waargemaakt. Oudjaar begint hier na kerst en gaat door tot 2 januari. Heel december wordt er al vuurwerk afgestoken en van 27 december tot en met 2 januari is het elke dag oudejaarsdag. Grote feesten voor de jaarwisseling en op 31 december zelf is het net als Koninginnedag in Amsterdam. Het enige verschil is dat hier niet iedereen oranje is, maar daarentegen zorgen alle etniciteiten, religies en rassen voor een zeer gemixte verscheidenheid aan kleuren. Vanaf 11:00 uur in de ochtend worden de pagara’s (rode matten) uitgelegd en moet je gauw een veilige plek zien te vinden om niet gewond te raken. Een herrie van jewelste en rook tot achter je oogleden en diep in je longen. Om je heen leek de SARS epidemie weer uitgebroken, door de slimme mensen die wel een mondkapje hadden. Na een uur lang de straten vervuild te hebben was de wedstrijd ‘welke winkel heeft de langste pagara’ afgelopen. Daarna gaat de muziek nog de hele dag door en ben ik verbaasd dat Surinamers geen ernstige gehoorbeschadigingen hebben. Na een korte breek thuis zijn we weer terug het centrum ingegaan. Bij ’t Vat (grootste terras) en wederom Zus&Zo is het feest doorgegaan. Zus&Zo was een Nederlandse enclave aan stagiaires met veel bekenden. De anticlimax was groot toen bleek dat er niet afgeteld werd. Zo luidruchtig als het overdag was, zo stilletjes was de echte jaarwisseling. Resultaat: Groepjes verbaasde Nederlanders wensten elkaar twijfelachtig de beste wensen.
Lang bijkomen van de nieuwjaarskater konden we niet, want mijn ouders landden in de middag. Na een gezellig onthaal was het de volgende dag tijd voor hun eerste tripje: een fietstocht over de plantages. Van Peperpot via Fort Nieuw-Amsterdam naar Frederiksdorp waar een woning van een plantageeigenaar is omgebouwd tot hotel. ’s Avonds nog zeer kleine kaaimannen gespot en de volgende dag Manouk afgezet op Zanderij, de luchthaven. Na ruim twee weken in dezelfde tijdzone zou er weer vier uur tussen komen.
Tot zover mijn activiteiten tot 3 januari. Het is eigenlijk veel te uitgebreid om zoiets nog terug te lezen voor een buitenstaander, maar ik moest de blog waarmee ik gestart was nog afmaken van mezelf.
Tijdens de twee weken dat Manouk hier was heb ik ook genoten van een welverdiende vakantie. Ik kan nu zeggen dat een kerstvakantie in de tropen veel relaxter is dan een kerstvakantie in de kou. En in een vakantie beleef je ook meer dan tijdens twee weken stage. Hieronder een korte opsomming.
Uiteraard wilden de vijf vrouwen op mijn afdeling en een aantal daar buiten weten wie Manouk is. Dus meteen de dag na aankomst langs mijn afdeling gegaan waar we mijn stagebegeleidster verblijdt hebben met een zak Engelse drop, aangezien zij ook in Nederland heeft gewoond en gewerkt en dat mist in Suriname. Leuk om mijn werkplek te laten zien en opnieuw te merken wat voorname verschillen zijn die opvallen. Daarna een sightseeing tour door Paramaribo om plekken te zien waar ik vaak kom.
De volgende dag wilden we voordat de zon op z’n hoogste punt stond gaan fietsen, maar gelukkig was het redelijk bewolkt en regenachtig. We zouden naar White Beach fietsen, zo’n 30 kilometer verderop. Door het sombere weer was daar weinig te beleven, maar het was wel goed voor de conditie en de kwekerij der kont-eelt draaide op volle touren.
Heerlijk zwemmen in het Krasnopolsky hotel stond de volgende dag op de planning om ’s avonds kennis te maken met roti, de erg Westerse bioscoop en het uitgaansleven van Paramaribo. Het werd een late avond, waardoor we de volgende dag niet veel waard waren. Die dag en avond dus rustig aan gedaan en lekker gegeten bij Zus & Zo, een vrij Nederlands tentje met hostel, bar, restaurant, fietsverhuur en tours met uitzicht op de Palmentuin (voormalige tuin van het presidentieel paleis).
Zondag was een cultureel dagje, aangezien er rondleidingen worden gegeven in Fort Zeelandia, het begin van de nog prille Surinaamse geschiedenis. Erg leuk om alles uitgelegd te krijgen, te horen hoe het tijdens de slavernij was en de plek van de decembermoorden te zien (op één van de bastions in het fort). ’s Middags een eigen opgestelde stadswandeling gelopen in de regen, aangezien het regelen van tours een beetje faalde. We hadden één paraplu, maar gelukkig stopte er een patiënt van mijn stage midden in het centrum om ons een lift aan te bieden. Aangezien we die niet nodig hadden, kregen we maar een paraplu.
Maandag voor kerst vertrokken we voor drie dagen naar ‘het bos’, zoals Surinamers de jungle noemen. Op Danta Bai hebben we gefeest, gezwommen in stroomversnellingen, gelopen door het REGENwoud (met paraplu’s en als nog lekker nat!), dorpen bezocht die zijn ontstaan door weggelopen slaven, en nog meer gezwommen en gefeest. Doordat we tijdens de boswandeling helemaal nat waren geregend, wilde iedereen meteen terug toen het dreigde te gaan regenen toen we kaaimannen (kleine krokodillen) gingen spotten. Resultaat: nul kaaimannen. Om toch nog dieren te spotten, heb ik daarna maar een vogelspin over m’n arm laten lopen. Ons kerstdiner bestond eerste kerstdag uit BBQ kip met patat. Een prima kerstmaaltijd dus, want we waren al helemaal in de kerstsfeer gebracht door de kou, kerstbomen, kerstliederen en familieverplichtingen. Tweede kerstdag hebben we ingeluid met een DJ om de volgende dag na wat gerelaxt te hebben terug te keren naar ‘de stad’, zoals Surinamers de bewoonde wereld van Paramaribo noemen. Om daar toch een beetje kerstachtig door te brengen zijn Manouk en ik een lekkere lap vlees gaan eten op ons kerstbest in een eetcafé.
Paramaribo ligt aan de Surinamerivier. Aan de andere kant van de rivier ligt Commewijne, het twee na dichtstbevolkte district (provincie) van Suriname. Hemelsbreed ligt het op nog geen tweeënhalf kilometer van mijn huis, maar je komt er niet snel omdat er weinig te doen is. Je kunt met verschillende pontjes de rivier over, maar er is ook een brug, de Wijdenboschbrug. Deze is 50 meter hoog en door de vele laagbouw in de stad het enige echt hoge punt. Zelfmoordpogingen gegarandeerd, waardoor lopen of fietsen eigenlijk niet is toegestaan. Toch bleek het een leuke, pittige klim voor het beste uitzicht over de stad. Echt lang konden Manouk en ik er niet van genieten want stilstaan was niet mogelijk. Uiteindelijk zijn we met een houten tentbootje en gure bootsman teruggekeerd naar Paramaribo.
De volgende trip was ook gepland. Met vijf personen in de jeep de brownsberg op die zelfs niet begaanbaar was voor ervaren chauffeurs. Die was alleen begaanbaar voor zeer ervaren chauffeurs. Na wat geschuif naast een grote afgrond werden we boven verwelkomt door wilde apen. Tijdens een mooie, maar pittige tocht naar twee watervallen swingden andere apen achter de bomen met ons mee. De verkoeling van de waterval was heerlijk, waarna de klim terug omhoog werd ingezet. Na wat naar beneden gehobbeld te zijn we tijdens zonsondergang en de grootste maansopkomst die ik ooit heb gezien aangekomen op Stone Island. Dit is een schiereiland bij het stuwmeer. Een meer ter grootte van de provincie Utrecht dat in de jaren zestig is gecreëerd om energie op te wekken voor het verwerken van bauxiet. Hierbij zijn tientallen dorpen onder water gezet (de Hedwichepolder is er niets bij) en moesten duizenden mensen verhuizen. De volgende dag stond na wat relaxen een wat avontuurlijkere activiteit op het programma. We hezen ons in een tuigje en gleden over stalen draden door de jungle van boom naar boom. De hoogste was 35 meter en ging over de brede Surinamerivier wat een mooi uitzicht en geweldige kick gaf! Na een bezoek aan de stuwdam keerden we weer huiswaarts van een erg mooie trip.
Daarna was het dan eindelijk zover! Owru Yari, oudjaar. Sinds mijn aankomst hier op het vliegveld wordt er al gezegd ‘Oh, dan ga je oud óp nieuw meemaken hier! Dan zal je het beleven!’ En ik moet zeggen: ze hebben het waargemaakt. Oudjaar begint hier na kerst en gaat door tot 2 januari. Heel december wordt er al vuurwerk afgestoken en van 27 december tot en met 2 januari is het elke dag oudejaarsdag. Grote feesten voor de jaarwisseling en op 31 december zelf is het net als Koninginnedag in Amsterdam. Het enige verschil is dat hier niet iedereen oranje is, maar daarentegen zorgen alle etniciteiten, religies en rassen voor een zeer gemixte verscheidenheid aan kleuren. Vanaf 11:00 uur in de ochtend worden de pagara’s (rode matten) uitgelegd en moet je gauw een veilige plek zien te vinden om niet gewond te raken. Een herrie van jewelste en rook tot achter je oogleden en diep in je longen. Om je heen leek de SARS epidemie weer uitgebroken, door de slimme mensen die wel een mondkapje hadden. Na een uur lang de straten vervuild te hebben was de wedstrijd ‘welke winkel heeft de langste pagara’ afgelopen. Daarna gaat de muziek nog de hele dag door en ben ik verbaasd dat Surinamers geen ernstige gehoorbeschadigingen hebben. Na een korte breek thuis zijn we weer terug het centrum ingegaan. Bij ’t Vat (grootste terras) en wederom Zus&Zo is het feest doorgegaan. Zus&Zo was een Nederlandse enclave aan stagiaires met veel bekenden. De anticlimax was groot toen bleek dat er niet afgeteld werd. Zo luidruchtig als het overdag was, zo stilletjes was de echte jaarwisseling. Resultaat: Groepjes verbaasde Nederlanders wensten elkaar twijfelachtig de beste wensen.
Lang bijkomen van de nieuwjaarskater konden we niet, want mijn ouders landden in de middag. Na een gezellig onthaal was het de volgende dag tijd voor hun eerste tripje: een fietstocht over de plantages. Van Peperpot via Fort Nieuw-Amsterdam naar Frederiksdorp waar een woning van een plantageeigenaar is omgebouwd tot hotel. ’s Avonds nog zeer kleine kaaimannen gespot en de volgende dag Manouk afgezet op Zanderij, de luchthaven. Na ruim twee weken in dezelfde tijdzone zou er weer vier uur tussen komen.
Tot zover mijn activiteiten tot 3 januari. Het is eigenlijk veel te uitgebreid om zoiets nog terug te lezen voor een buitenstaander, maar ik moest de blog waarmee ik gestart was nog afmaken van mezelf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
