Zij komen, zij gaan, die lieve goede Sint
Blijf op de hoogte en volg Bart
23 December 2012 | Suriname, Paramaribo
Het is alweer een tijd geleden dat ik van me heb laten horen, dus het is weer tijd voor de volgende blog. Ik ben momenteel iets van drieënhalf maand hier, dus heb nog maar een korte tijd te gaan. Daarin zal ik wel meer trips maken dan de afgelopen tijd, want er is hooggeëerd bezoek aangekomen, maar daarover later meer.
Afgelopen periode is er redelijk wat gebeurd. Onze vrienden uit de straat, Rob en Eline, zijn naar Nederland vertrokken en nu volgt Melissa ook nog. Daarvoor in de plaats hebben we nu sinds een week een nieuwe huisgenoot, Stijn. Hij blijft waarschijnlijk voor een jaar als zaalarts in hetzelfde ziekenhuis als waar ik werk. Daarnaast hebben we nu ook tijdelijk de ouders van andere Bart op bezoek, dus het huis wordt wat voller.
Ik heb de afgelopen weken ook meegekeken bij andere fysiotherapeutische settingen. Zo ben ik een dag bij het Academisch Ziekenhuis Paramaribo geweest en heb ik bij de kinderafdeling / het revalidatiecentrum meegekeken. Erg leuk om ook andere gebieden te zien zoals grote hartoperaties, een grotere IC, meer neurologische aandoeningen en patiënten die via de spoedeisende hulp binnengekomen zijn. Een vrijwel algehele verlamming bij iemand van mijn leeftijd, ernstige beenbreuken, een lumbaalpunctie, nieuwe heupen. Vrijwel allemaal behandelingen die op mijn stage niet voorkomen. Ook in het revalidatiecentrum heb ik veel kindjes met neurologische problemen/achterstand gezien, een ‘amputatieloopgroepje’, scheefgroeiende ruggen en een mytylschool gezien. Als laatste ook nog meegekeken op een ‘vroege stimulatie crèche’ waar kinderen (voornamelijk peuters) gestimuleerd worden om zo volledig mogelijk te functioneren. Ze kunnen bijvoorbeeld niet lopen, zitten of zien. Een erg goed georganiseerde crèche die door middel van veel giften beschikt over een grote verscheidenheid aan attributen.
Als afscheid voor Rob en Eline hebben Bart en ik onze kookspecialiteiten weer op de proef gesteld door te koken. En hoe kun je Suriname nou verlaten zonder eerst nog een lekkere roti te eten. Het vraagt veel voorbereiding en werk, maar lekker was het wel. Ik ben goed aan het oefenen om het in Nederland ook nog eens te koken. Als verrassing hadden zij een raadsel/speurtocht gemaakt die wij moesten oplossen. Met moeilijke wiskundige vragen, het achterhalen van gemaakte quotes en opzoeken van verstopte letters in de stad en ons eigen huis zijn we uiteindelijk tot een zin gekomen (met wat hulp van Melissa). Dit leidde naar een dokter van het Diakonessenhuis met wie we een weekend op trip zijn geweest. Na een laatste cryptische hint van haar bleek er een kaart verstopt te zijn in ons huis met een uitnodiging voor een reünie in Nederland.
Verder is er een groot feest geweest van een Surinaamse telecomaanbieder. Hierbij werden veertig- tot vijftigduizend man verwacht, wat ik vrij veel vond op een stadsbevolking van nog geen 250.000. Maar het is ze gelukt, in een stadion zag het letterlijk zwart van de mensen. Je werd door een smalle poort naar binnen gedrukt en in totaal waren er maar twee van zulke uitgangen. Zonder fouillerende bewaking, voelde ik mij niet super prettig daar, ondanks dat de muziek leuk was om aan te horen. Aan het eind van de avond nog wat danspasjes gedaan in de discotheek. Hier had andere Bart het flink te pakken gekregen door een Surinaamse schone die hem tot een paar dagen later stalkte. Of ze wordt wanhopig snel verliefd, of ze wilde zijn geld of ze wilde trouwen om een Nederlands paspoort te krijgen.
Op 5 december is het in Nederland natuurlijk het feest van Sinterklaas. Hier kennen ze precies hetzelfde feest, maar noemen ze het kinderdag. Ook in het ziekenhuis waar ik stage loop, hadden ze voor de kinderen van de medewerkers iets georganiseerd. Daar moest dan natuurlijk wel een blanke Sinterklaas verschijnen en er zijn weinig écht blanke Surinamers. Dit resulteerde er in dat ik werd ‘lastiggevallen’ tijdens mijn werkzaamheden met een ‘leuke vraag’ waar dan ook een ‘leuk antwoord’ op moest komen. Of ik Sinterklaas wilde zijn. Beetje stomverbaasd moest ik er nog even over nadenken, tot ik besefte dat dit een geniale vraag was! Kortom, met een kerstmannenmuts en dito baard onder mijn mijter, een mooie mantel om en een gouden staf in de hand heb ik vele kinderen verblijd. Zwarte pieten hebben ze hier niet, omdat de kinderen daar bang van zouden worden. Ik kreeg een hulpsinterklaas, die eigenlijk een veredelde kerstman was. Ook bij mij werden opmerkingen gemaakt dat ik maar een kussen bij mn buik moest hebben… Het was een legendarische avond die ik nooit meer zal vergeten. Sinterklaas spelen op mijn leeftijd, in de tropische warmte, bij allemaal Surinaamse kindjes.
Het twee weekenden daarop was zoals vele weekenden: regelmatig uit eten, een avondje uit en daarna een brakke dag. Niet veel bijzonders dus. Zondag waren we nog wel naar een kerstconcert in de kathedraal geweest. Normaal is daar nog genoeg ruimte, maar dit keer was het stampvol en moesten we staan. December… het drijft alle Surinamers tot gekte. Het is deze maand beduidend drukker in het verkeer in de stad, omdat mensen veel meer de deur uit gaan. Bizar om te merken. Zelf doe ik er ook aan mee, omdat we een gezellig etentje hadden met de fysiotherapieafdeling. Samen met wat mensen van andere afdelingen die vaak komen buurten (of wandelen, zoals ze in Suriname zeggen), hadden we lootjes getrokken. Gelukkig hoefde er geen gedicht bij, want een cadeautje verzinnen was al lastig genoeg. Het kiezen van het gerecht is iets bijzonders. Een paar dagen van te voren is de menukaart uitgeprint en zit iedereen zich te verlekkeren bij wat zij zal nemen. Daarbij worden er weloverwogen beslissingen gemaakt (‘als ik die saté laat, kan ik weer een extra loempia nemen’). Heerlijk hoe zij met eten om kunnen gaan. De betaling geschiet dan weer op zeer Nederlandse wijze. Iedereen betaalt zijn deel, en niet meer.
Verder ben ik nog op een echte Surinaamse verjaardag geweest, namelijk die van mijn stagebegeleidsters partner. Ze had al aan het begin van mijn stage aangegeven dat ik maar eens langs moest komen bij haar thuis en nu was het dan zover. Een in- en uitloop van mensen. Een tafel vol met grote bakken eten. Verjaardagsliedjes in het sranan tongo (Surinaams). En uiteraard schoenen uit voor je het huis betreedt, een sterke gewoonte hier. De gezinsleden kende ik allemaal al via m’n stage, maar het is ook leuk om te zien hoe ze wonen. ’s Avonds was ik natuurlijk de enige die op de fiets terug naar huis ging.
Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver. Na honderd dagen zag ik eindelijk Manouk weer. Ze landde op dinsdagavond en na haar eerst geschrokken reactie (een taxichauffeur die zei: ‘Ben jij Manouk? Bart kan je helaas niet op komen halen’), kon ik haar dan echt een brasa (knuffel) geven. Ze blijft tot drie januari, dus tot die tijd geen blog van mij. Daarna zal ik weer vertellen hoe het allemaal is geweest.
Wan switi kresneti nanga wan bun nyun yari!!!
Afgelopen periode is er redelijk wat gebeurd. Onze vrienden uit de straat, Rob en Eline, zijn naar Nederland vertrokken en nu volgt Melissa ook nog. Daarvoor in de plaats hebben we nu sinds een week een nieuwe huisgenoot, Stijn. Hij blijft waarschijnlijk voor een jaar als zaalarts in hetzelfde ziekenhuis als waar ik werk. Daarnaast hebben we nu ook tijdelijk de ouders van andere Bart op bezoek, dus het huis wordt wat voller.
Ik heb de afgelopen weken ook meegekeken bij andere fysiotherapeutische settingen. Zo ben ik een dag bij het Academisch Ziekenhuis Paramaribo geweest en heb ik bij de kinderafdeling / het revalidatiecentrum meegekeken. Erg leuk om ook andere gebieden te zien zoals grote hartoperaties, een grotere IC, meer neurologische aandoeningen en patiënten die via de spoedeisende hulp binnengekomen zijn. Een vrijwel algehele verlamming bij iemand van mijn leeftijd, ernstige beenbreuken, een lumbaalpunctie, nieuwe heupen. Vrijwel allemaal behandelingen die op mijn stage niet voorkomen. Ook in het revalidatiecentrum heb ik veel kindjes met neurologische problemen/achterstand gezien, een ‘amputatieloopgroepje’, scheefgroeiende ruggen en een mytylschool gezien. Als laatste ook nog meegekeken op een ‘vroege stimulatie crèche’ waar kinderen (voornamelijk peuters) gestimuleerd worden om zo volledig mogelijk te functioneren. Ze kunnen bijvoorbeeld niet lopen, zitten of zien. Een erg goed georganiseerde crèche die door middel van veel giften beschikt over een grote verscheidenheid aan attributen.
Als afscheid voor Rob en Eline hebben Bart en ik onze kookspecialiteiten weer op de proef gesteld door te koken. En hoe kun je Suriname nou verlaten zonder eerst nog een lekkere roti te eten. Het vraagt veel voorbereiding en werk, maar lekker was het wel. Ik ben goed aan het oefenen om het in Nederland ook nog eens te koken. Als verrassing hadden zij een raadsel/speurtocht gemaakt die wij moesten oplossen. Met moeilijke wiskundige vragen, het achterhalen van gemaakte quotes en opzoeken van verstopte letters in de stad en ons eigen huis zijn we uiteindelijk tot een zin gekomen (met wat hulp van Melissa). Dit leidde naar een dokter van het Diakonessenhuis met wie we een weekend op trip zijn geweest. Na een laatste cryptische hint van haar bleek er een kaart verstopt te zijn in ons huis met een uitnodiging voor een reünie in Nederland.
Verder is er een groot feest geweest van een Surinaamse telecomaanbieder. Hierbij werden veertig- tot vijftigduizend man verwacht, wat ik vrij veel vond op een stadsbevolking van nog geen 250.000. Maar het is ze gelukt, in een stadion zag het letterlijk zwart van de mensen. Je werd door een smalle poort naar binnen gedrukt en in totaal waren er maar twee van zulke uitgangen. Zonder fouillerende bewaking, voelde ik mij niet super prettig daar, ondanks dat de muziek leuk was om aan te horen. Aan het eind van de avond nog wat danspasjes gedaan in de discotheek. Hier had andere Bart het flink te pakken gekregen door een Surinaamse schone die hem tot een paar dagen later stalkte. Of ze wordt wanhopig snel verliefd, of ze wilde zijn geld of ze wilde trouwen om een Nederlands paspoort te krijgen.
Op 5 december is het in Nederland natuurlijk het feest van Sinterklaas. Hier kennen ze precies hetzelfde feest, maar noemen ze het kinderdag. Ook in het ziekenhuis waar ik stage loop, hadden ze voor de kinderen van de medewerkers iets georganiseerd. Daar moest dan natuurlijk wel een blanke Sinterklaas verschijnen en er zijn weinig écht blanke Surinamers. Dit resulteerde er in dat ik werd ‘lastiggevallen’ tijdens mijn werkzaamheden met een ‘leuke vraag’ waar dan ook een ‘leuk antwoord’ op moest komen. Of ik Sinterklaas wilde zijn. Beetje stomverbaasd moest ik er nog even over nadenken, tot ik besefte dat dit een geniale vraag was! Kortom, met een kerstmannenmuts en dito baard onder mijn mijter, een mooie mantel om en een gouden staf in de hand heb ik vele kinderen verblijd. Zwarte pieten hebben ze hier niet, omdat de kinderen daar bang van zouden worden. Ik kreeg een hulpsinterklaas, die eigenlijk een veredelde kerstman was. Ook bij mij werden opmerkingen gemaakt dat ik maar een kussen bij mn buik moest hebben… Het was een legendarische avond die ik nooit meer zal vergeten. Sinterklaas spelen op mijn leeftijd, in de tropische warmte, bij allemaal Surinaamse kindjes.
Het twee weekenden daarop was zoals vele weekenden: regelmatig uit eten, een avondje uit en daarna een brakke dag. Niet veel bijzonders dus. Zondag waren we nog wel naar een kerstconcert in de kathedraal geweest. Normaal is daar nog genoeg ruimte, maar dit keer was het stampvol en moesten we staan. December… het drijft alle Surinamers tot gekte. Het is deze maand beduidend drukker in het verkeer in de stad, omdat mensen veel meer de deur uit gaan. Bizar om te merken. Zelf doe ik er ook aan mee, omdat we een gezellig etentje hadden met de fysiotherapieafdeling. Samen met wat mensen van andere afdelingen die vaak komen buurten (of wandelen, zoals ze in Suriname zeggen), hadden we lootjes getrokken. Gelukkig hoefde er geen gedicht bij, want een cadeautje verzinnen was al lastig genoeg. Het kiezen van het gerecht is iets bijzonders. Een paar dagen van te voren is de menukaart uitgeprint en zit iedereen zich te verlekkeren bij wat zij zal nemen. Daarbij worden er weloverwogen beslissingen gemaakt (‘als ik die saté laat, kan ik weer een extra loempia nemen’). Heerlijk hoe zij met eten om kunnen gaan. De betaling geschiet dan weer op zeer Nederlandse wijze. Iedereen betaalt zijn deel, en niet meer.
Verder ben ik nog op een echte Surinaamse verjaardag geweest, namelijk die van mijn stagebegeleidsters partner. Ze had al aan het begin van mijn stage aangegeven dat ik maar eens langs moest komen bij haar thuis en nu was het dan zover. Een in- en uitloop van mensen. Een tafel vol met grote bakken eten. Verjaardagsliedjes in het sranan tongo (Surinaams). En uiteraard schoenen uit voor je het huis betreedt, een sterke gewoonte hier. De gezinsleden kende ik allemaal al via m’n stage, maar het is ook leuk om te zien hoe ze wonen. ’s Avonds was ik natuurlijk de enige die op de fiets terug naar huis ging.
Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zo ver. Na honderd dagen zag ik eindelijk Manouk weer. Ze landde op dinsdagavond en na haar eerst geschrokken reactie (een taxichauffeur die zei: ‘Ben jij Manouk? Bart kan je helaas niet op komen halen’), kon ik haar dan echt een brasa (knuffel) geven. Ze blijft tot drie januari, dus tot die tijd geen blog van mij. Daarna zal ik weer vertellen hoe het allemaal is geweest.
Wan switi kresneti nanga wan bun nyun yari!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
